Ոսկե Ծիրան: Աղբյուր` ծարավյալներին

Ուկրաինական պոետրիկ կինոյի խոշորագույն վարպետներից մեկի ռեժիսորական առաջնեկը պատկերում է տարեց գյուղացի Լևկո Սերդյուկի՝ ուկրաինացի այդ գեղջուկ փիլիսոփայի կյանքի դրաման: Լևկոյի մտահոգությունը բոլորին ջուր մատակարարող ջրհորի պատճառով հարևանների ծաղրին է արժանանում: Նրա զավակները հետզհետե օտարանում են իրեն և իր դավանած արժեքներին: Բանաստեղծ Իվան Դրաչի սցենարով նկարահանված ֆիլմը աչքի է ընկնում հիասքանչ միագույն պատկերայնությամբ՝ Յուրի Իլյենկոյի և Վոլոդիմիր Դավիդովի օպերատորական աշխատանքով, և խորհրդային հասարակության դատավճիռն է, հասարակություն, որ ապամարդկայնացնող ազդեցություն ուներ իր քաղաքացիների վրա: Ֆիլմն այն ամենի վաղ դրսևորումն է, ինչը հետագայում դարձավ Իլյենկոյին բնորոշ պամելաոճ. խորհրդանշականությամբ բեռնված պատմություն (ջուրը մաքրությունն է, ավազը՝ մահն ու կործանումը, խնձորները՝ կյանքն ու հարությունը), այլաբանություն և մտորումներ: Հաճույք է կինոառեղծվածների սիրահարների համար: